Mörder för dree Stunn`n

Mörder för dree Stunnen.
(Een wahre Geschicht)
Hermann föhr`n grooten Mercedes. Alle andern in Außendienst bi uns in de Firma har`n Firmenwoogen, VW-Standard oder, wer all länger dor wör, uk mol`n Export, avers eben `n VW, dat genügde. Blots Hermann, de genügde dat nich, un deswegen har he sik selbst`n Auto köfft un kreeg von de Firma nu Kilometergeld. He muß de Höhnerfutterkunn betreu`n in dat Gebiet so von Hamburg bit na Rendburg rup. Un wiel dat so veele Kunn wörn un Hermann för jede Gelegenheit dat Nödigste immer gern sofort to Hand har, bruuk he `n grooten Kufferruum. De het`n VW nu jo mal nich, un dorüm har Hermann `n Mercedes. Dat wör nich mehr de neeste Modell, har he gebruukt bi Fa. Max Stauffer in Niemünster köfft. Avers billig in`n Verbruuk wör de, wör nämlich `n Diesel.
Eenes Daags mut Hermann mit em na de Warkstee, na Max Stauffer in Niemünster. He het nämlich siet een paar Doog bi`t föhren immer so`n Knistern achtern in`t Auto hört, kann avers nich genau faststell`n, wo dat herkummt. „Dat war wi woll finn`n“ meent de Meister bi Max Stauffer, de Hermann all lange Johr`n goot kennt. „Wi föhrt mal`n Stück tosomm un denn wüllt wi mal sehn.“ De Meister sett sik up den Bifohrersitz un Hermann föhrt los. Toerst is dor nix to hör`n, wiel dat de Straat gerade dor so schön glatt is. „Föhr dor achtern man mol rechts af, in de ole Wohnsiedlung rin, dor is`n Koppsteenploster.“ Hermann föhrt rechts af, un de Meister dreiht den Kopp, so dat he na achtern hörn deiht. „Jo, dor is wat! As wenn dor Blick up Blick schüern deiht. Kannst dat uk hör`n? Nu! Ganz düütlich!“ „Hebb ik di jo segggt“, seggt Hermann, „overs, wo kummt dat denn genau her?“ „Dat wet ik uk noch nich. Dat mut irgendwo bi de Radkassens wesen. Weest wat? Hol mol kort an. Ik kreep eenfach mol in`n Kufferruum rin, un denn föhrst du mol richtig mit Karacho över de Koppsteen. Denn mööt ik dat jo hör`n könn`n, wo dat sitt“.
De Wagen hölt an, beide stiegt ut un goht na achtern. „Oha,“ seggt Hermann, as he denn Deckel open moken deiht, „de Kufferruum, de is jo ganz vull, dor paßt du gornich mehr mit rin. Hier, kiek mol. Schall ik dat gau utrüm`n?“ De Meister kickt sik all de Karteikassens, Medizinbuddels un Futterproben an, de dor krüz un quer liggen doht: "Och wat. Ik bin jo nich so dick. Dor pass ik woll noch rin. Kannst mi jo man beten nahelpen“. Un dormit krüppt he eenfach över den ganzen Krimskroms hinweg. Un dat geiht uk ganz goot, bloots de Been, dar mut Hermann so`n beten naschuben, sonst ward dat nix. „So, nu mok den Deckel dich un denn föhr gau los. Lang hol ik dat hier nich in ut“.
Hermann knallt den Kufferruum to un rennt in Galopp na vörn. Rinn in`t Auto un af geiht de Post över`t Koppsteenploster.
☻
So, wat nu noch passert, is nich so interessant för uns: dat het nich lang duurt, dor har de Meister dat funn, wo dat Knistern herkeem un de Wagen keem in de Warkstee. „Kannst em vonnomiddag wedder afhol`n!“ wor dor seggt un allns wör sowiet in Ordnung.
Hermann holt so gegen Klock twee dat Auto wedder af un föhrt denn recht tofreeden dör Niemünster. Dat Knistern is weg. Mit eenmal kummt achter em `n Polizeiwogen mit Blaulicht un Martinshorn angebruust. Hermann föhrt rechts ran, dormit de vörbi kann. De Wogen bliwwt avers achter em un tut`t ümmer lustig wieter up sein Sireen. „Na“, denkt Hermann, „wat het de denn vör“ un föhrt langsom wieter, bit ann de nächste Krüzung ran.
Un dor geiht`t nu los: mit eenmol kamt von alle Sieden Peterwagens mit Blaulicht un Martinshorn, holt an, up de Straat, up`n Bürgerstieg un överall, wo Platz is. Polizeibeamte springt rut, verkreept sik deelwies achter de Autos un hebbt sofort `ne Kalaschnikoff in Anschlag. Annere Beamten winkt de Autofahrers dör: se schöllt wieterföhrn; bloots Hermann nich, de wiest se `ne rote Kelle anstatt ne gröne. „Dreiht de hier`n Film, oder wat is hier los“, denkt Hermann. Un dor kummt uk all een Beamten ganz langsam up sien Wagen to, mit noch anners een, un de holt sein Maschinengewehr genau up Hermann. De dreiht die Schiew dahl: „Wat is denn hier los. Wüllt ji mi nu dotscheeten?“
De Polizist seggt erst wat, as he bit up dree Meter heran is: „Fahrzeugkontrolle! Steigen Sie bitte ganz langsam aus.“ Hermann denkt, dat bruukt de woll för den Film und stiggt ut. „ Drehen Sie sich langsam um und legen Sie die Hände auf das Autodach!“ Hermann dreiht sik um un leggt de Hann up dat Autodack. „Wat is denn bloots los mit jo? Wat hebb ik denn makt?“ Hermann schnackt ümmer plattdütsch, wenn he inne Bredullje komen deiht. De Beamte hett em intwüschen afgrabbelt, ob he `n Revolver oder sonstwat bi sik het. „Öffnen Sie bitte mal den Kofferraumdeckel“, hört Hermann em seggen. Nu wat em dat langsam to bunt: „Nu vertell mi doch erst mal, wat ik utfreeten hebb, sonst do ik öberhaupt nix mehr!“blafft he denn Polizisten an. „Sie sollen eine Leiche im Kofferraum haben“ seggt dor de Beamte. Hermann kickt em ganz verdutzt an, – un denn geiht em langsom een Licht up. He geiht na achtern un mokt den Deckel open: „Hier, dor het de Liek legen, aver de arbeit nu all lang wedder, as Meister bi Max Stauffer. Kannst em jo mol anropen!“ De Polizist kickt em an, as wenn he dat gornicht verstahn deiht, wat he dor hört het. Schließlich avers geiht he langsam – un zwar rückwärts – na de annern up de anner Stratensiet wedder trügg. Uk sien Kolleg mit de Kalaschnikoff sett sik uk vörsichtig af, wiest dorbi mit sein Scheetprügel avers ümmer noch up Hermann un het den Finger an`n Afzug. Hermann bliwwt bi sein Auto stahn, kickt in`ne Runn`n un grinst. Wat dor nu woll passeren deiht.
Nu ward erst mal schnackt, overs so dat Hermann dat nich hören kann. Een mit de meisten Sterns up der Achselstücken het dat Hauptwort. De is dat denn uk, de mit irgend jemand telefonieren deiht, ne ganze Tied lang, un denn anschließend na Hermann rankummt. „Kann ich mal Ihren Ausweis sehen?“ frogt he denn ganz höflich. Dat kann he jo woll. He kickt sik den Utwies an, denn Hermann in`t Gesicht, un wedder den Utwies, un den giwwt he Hermann de Hand und seggt: „Entschuldigen Sie bitte vielmals, da hat sich wohl jemand versehen.“
☻
Wat dor nu wirklich passeert wör, kriggt Hermann uk noch von denselben Polizisten to weten,: een öllere Froo har morgens ganz upgereegt in de Wache anropen, dat dor jemand in eer Straat grad eene männliche Liek achter in sien Auto verstaut har un wör denn mit quietschende Reifen dorvonbruust. Se har dat von boben von ehr Fenster ut ganz genau sehn un sik uk de Autonummer noch marken kunnt. Un de Polizei har all `ne ganze Tied un in de ganze Stadt mit `ne Großfandung na disse Autonummer söcht. Harn`n de natürlich nicht funn`n, wiel dat dat Auto jo inne Warkstee wör. „Und das hat sich dann ja vorhin durch meinen Anruf bei Max Stauffer alles aufgeklärt“ meent he denn noch.
Un denn kann he plötzlich uk plattdütsch un seggt: „Weest wat, kumm doch vonabend gegen Klock söß mol na uns inne Wache, denn hebbt wi all Fierabend un könnt mol`n schön`t Glas Beer tosom`n drinken!“ Un dat hebbt se denn uk dahn un hebbt dor veel bi lacht, de Polizisten un Hermann, de Mörder för dree Stunn`n.
Klostermeier