Wer kann helfen? Wer kann Platt und ist so lieb, uns die Geschichte von den Fockbeker Aalversupers ins Hochdeutsche zu übertragen?

Fockbeker Aalversupers

Als de solten Hering opkomen sünd, do hebbt de Fockbeker er so gern müch. Se halt sik en ganz Tonn vull ut Rendsburg, un de sett se na den Fockbeker See rin. Se hebbt dar mehr von hebbn wullt, von de Hering, de hebbt sik in den See vermehrn schullt.

To Harvst lat se den See aflopen, un se staht darall bi rüm, se wüllt den Hering griepen. Dar sünd awer keen in wess, in den See, keeneen. Do seht se dar so´n groten Aal, de wöllt dor in de Mudd rüm. "De Aas!" seggt se, "de hatt uns all de Hering opfreten!" Se krigt em fat.

"Lat uns em slachten un upeten!" seggt de een. "Versupen möt wie em!" seggt de annern. "Leegern Dod gifft dat nich." seggt de drütt. "Ja", seggt se all, "dat es en legen Dod", un se gaht na de Eider dal un smiet dar de Aal rin. Un so as he na dat Water rinkümmt, sleibt he mit den Steert un paddelt, un swömmt weg.

"Kiek, wat se sik quält", röpt se, "he hett ok nix anners verdeent!".
Von de Tied af an heet de Fockbeker de Aalversupers, un de vör Tieden en Fockbeker fragen dö: "Wat makt de Aal?", de kun wat op´t Fell kreegen, so keemen se in de Fahrt.

Wenn du vondag en Fockbeker fragst, wat de Aal makt, denn seggt he di ganz anners Bescheed: "De liggt an de Ked in den Burvagt sien Appelgarn!" seggt de een. "Du kümmst to lat", seggt de anner, "dat letz Viddel is op´n Rendsburger Markt verköfft." Ut sin hut sünd dree Regenröck ut makt", seggt de drüdd.