Dat was een anner Tied

 
Jede Tied hett ehr eegen Leven, dat is nu eevkes so. As ik een lüttje Jung van twalv Jahren was - üm 1946 herüm - weer de Hauptsaak dat Eeten! Wo krieg wi wat her? Mien Bröör un ik, wi harrn nu mol alltied Schmacht, daar kunn een gor nich so vööl anschaffen, as dor bruukt wurr. Ik weet vandage nich mehr, wovööl Kilometers ik unner de Been kreegen harr, um uns lütt Familie satt to kreegen.

Un so mennigeen Dag gung dat mit de Bahn up de Reis. Mörgens, tegen fiev Ühr, muss ik upstahn, denn mi klarmaken und achteran fiev Kilometer nah de Bahn lopen. Daar lagg aver noch de Eems dortüsken, un door was keen Brügg, war eens overlopen kunn. Dat gung noch alln’s mit een Fährpünte. Good. denn weer ik nu in’ne Stadt, denn heet dat, gau nah Bahnhof loopen. De Zug nah Oldenbörg fohr up tied av - anners as dat vandage is! Un alln’s so mooi in de darde Klass up ganz half-kommodig holten Banken. Dat leet denn so, as een vandage up so’n Parkbank sitten deiht, man düsse Bank, de ruckelt nich so, as dat doormals de ›Personenzug‹ kunn.

N’halv Stünn later weer ik denn in’t Ammerland; un nu kunn dat Wark losgahn. Ocholt heetde dat Döörp mit so’n lüttje Bahnhof. Ik maak mi nu up de Socken, een Patt nar de annere, van een Buur nah de nahste.
Mien Spröökje weer alltied de sülvige: 
»Nix för ungood, ik wull eevkes fragen, ov Se ’n Handvull Tuffels för mi harrn?«
Faaktieds kreeg ik denn ok ’n paar, kunn ok maal wesen, dat een van de Fraunslüü mi mien lüttje Rucksack vull mook, denn was dat so, dat ik middags all weer torügg fohrn kunn. Meest avers weer dat nich so, denn leep ik van een nah de annere Hoff un kunn van Glück seggen , wenn ik am Enn mien Tuffelbüdel vull kreeg.

So een Dag was dat nu an de Dönnerdag, van de ik nu vertelln wull. Ik was nu all veer Stünnen ünnerwegens un harr noch nich een eenzige Tuffel seihn. 
Mien Footen föhlt ik all nich mehr, ik wull nix anners as nah Huus! Man wo kunn dat gahn? Wenn ik nix mit nah Huus breng, harrn wi nix to eeten in de tokamende Week.
Ik besluut bi mi, dat ik dat noch een maal versööken wull, denn muss ik nah de Bahn, veer Ühr weer dat all in Tüskentied worr’n. Wo sull ik anners nah Huus kamen?
As ik nu up de Hoff keem, stunnen dor up eenmaal twee groote Hunnen an dat achtern Schütt van dat groote Huus! Een darvan was an’t Blaffen as verrückt, he leep ann son lang Loopkedd, de van een to de anner Sied van de Hoff upspannt was. 

Boah - docht ik bi mi, wenn de di to faaten kriggt, denn büst du Hackfleesk! Man daar wass ja ook noch de annere, witte Hund, een "Golden Retriever", denk ik maal. 
De stunn vöör mi, heel bedaart un keek mi blots mit sien bruune Oogen an. As he ann Enn denn bigunn, mit sien Steert to slackern, wüss ik, dat he mi nix doon wull. Ik fung nu an, mit düsse Hund to proten, - de anner Hund blaffte alltied wieder - un gung denn up de Huusdöör to. De Retriever leep mi alltieds achteran, leet mi nich ut deOogen.

Up eens keem deen ok een öllere Frau up mi to, keek mi so recht baff an, as se hör groode Hund an mien Sied sach. De harr sük nu tegen mi hennleggt und passde akkraat up, wo dat nu wiedergung! 
Tja, ik see nu mien Spröökje heel verbaast up - un du kanns dat nu glööven of nich - ik kreeg up eens mien Rucksack vull mit Tuffels!
As ik denn later »Tschüss« see, stunn mi de Tranen in’ne Oogen, daar kann up an! Und de witte Hund brocht mi denn up'n Weg nah der Landstraat!
Meenst du, dat kunn eens eenmaal vergeeten? Nooit, all mien Dagen nich!

©2020 by H.C.G.Lux