„Hoge Barg is min,Schit un Dreck is din“sung wie Junges in de dorte Tied.
Över Nacht har`d frorn un de Muulwaksdutten weern so hard,dat wi dor op stohn kunn`n.
Vörsichti mit de Hann`n ünnerfot kunn man se ok hochböörn un op`nannersetten,so dat do sun lütten Torn stunn.
Wer nu toers dor op stunn,de sung denn „Hoge Barg is min,Schit un Dreck is din“
Weèr dat nu 41?, 42 in`ne Dezember?,ick weet dat nich mehr,is jo ok enerlei,is jo ok nu so bummeli sömtig Johr her.
Um disse Tied wur dat al froh schummerig un op eenmol mark ick,dat grisel son beeten,schull dat nu al Schnee gebn?Jo,so bi lütten worn de Flocken jümmers gröter un gröter un wi Junges freuten uns bannig.
De anner Morgen.Oma weckt mi.“Kiek mol to`d Finster rut,dat is witt buuten“.Ick kunnt nich glöben,alln`s witt.De Struken un Böm vull vun Schnee,alln`s todecktDenn hör ick Opa schimpen:“So`n Schit,bi dat Wedder mut ick nu los ,to Schwiensbeschaun“.Un ick,as Kind, freut mi op den Schnee.Passt wull nich so recht tosomen.
Bet to Kriegsenn bin ick bi Oma un Opa opwussen!Wull de scheunste Kinnertied,de ick dor belevt heff.
Dat weer op`n lütt Dörp in Nordfreesland un Opa weer dor Malermeister un Fleeschbeschauer in`ne Winter,wenn dat as Maler nix to don geev.
Nu gung dat al hard op Wiehnachen to un Oma har veel to don.
Pepernööt backen,wat`n Spoß för mi.Ick mutt Deeg kneeden un de Form utsteeken.Sogor een lütt Hexenhuus hem Oma un ick buut.Domols gung dat noch,dor geev dat noch watt,ok to Kokenbacken.
Man weer dat`n Tied.Disse Freud op Wiehnachten.Klor,glöv ick noch an`n Wiehnachsmann,mit 5 Johr.
Dat allerschönste weer bi Opa in`ne Warksteed.Dor stunnen Schaukelpeerde un Poppenstuven un Kaspertheothers,de Opa nie anmolen de.Op de Peer durf ick rieden.
„De hett de Wiehnachsmann dor henstellt,dormit ick de nie moken schall“sä Opa.
De Wannen in`ne Poppenstuv kreegen niee Tapeten,de wern ut Opa sien ole Tapetenböker,un de Möbel woarn nie lackeert.Dat seeg denn aln`s so fein ut un Opa har sie Spoß doar an.
Watt`n fine Speelkrom,sowatt kreeg ick nümmers,weern jo ok veel to düüer.Overs dat ick dor solang mit speeln kunn,as de bi Opa in`ne Warkstee stunn`n,weer vör mi al mehr as Wiehnachen.
Dorto de Geruch von de Ölfarben,dat Licht vun de Petroleumlamp(wi harrn noch keen elektrisch Licht domols),de hoge Schnee,Amdbroteeten in`ne Stuv,in`ne Kök weert to kold.Oma bööt morngs in`ne Kök Füer un nehm dat Füer middags rut vör de Ombd in`ne Stuv.
In disse Tied set Opa meis över sin Böker,he har veel to schriebn.
“Hein,kanns de Lamp mol anfengn“ sä Oma ,wennt so sinnig düster woar.De „Lamp“ weer een grote Petroleumlamp,mit een grote glösern Haube un een glösern Behälter, wodennig dat Petroleum in weer.Dat allns hung an Keeden vun`ne Bön dal,de Opa eenmol in`t Johr mit Bronce anmoln de.Da Keeden,nich de Bön!
Dat alln`s steiht mi jümmers noch för Oogen un in`ne Nääs.
Denn weer`t nich mehr wiet bet Wiehnachen.
Opa hol de ole Appelsinkist vun`ne Böhn,wo de Dannboom op keem,de he mitbröcht har.
Ick dörf em denn mit schmücken.Toers keem al de oln Kugeln an`ne Boom.Denn muß ick de Appeln blank moken,de vun unse Appelboom weern(purpurroter Cousinot,givt hüt nich mehr)un Foden an`ne Stöl bin`n,dormit man de an`ne Dannboom hangen kunn.
Denn de Schokoladenkringels mit de bunten Perln darop in`ne Twiegen hangn.Tolets keem dat Lametta un de Spitz dran.
De Boom seg so scheun ut,in unse lütt Stuv,in unse lütt Huus.
Denn weer endlich Wiehnachenabnd,un ick dörf in`ne Stuv.
Een bunten Teller,mit lüttje Koken un Klütjes,een poor Appeln un Bumbums.Weer nich veel.Noch`n Malbook mit Buntstiften,leeg unner de Dannboom…………..wat heff ick mi freit.
De anner Dag weer „Dannboomkieken“ bi all de Naverskinner.Dat weer so Mod bi uns,in dat lütt Dörp.

Meis harn wie veel Schnee in de dorigen Johrn und Oma har denn veel to schimpen ,mit mi:“Du büs jo alwedder natt as`n Katt,wodenni schall ick dat Tüch wedder drög kriegn“Dat kreeg ick meis jeden Dag to hörn,wenn wi in`ne hoge Schnee speelt harn.
Und so gung mi dat ok nu,an`ne erste Wiehnachsdag,as ick vun`t Dannboomkieken torüchkeem.
Middageeten wull ick denn ok nich so recht,har ick doch de Buuk so vull vun söte Krom.
De mersten Kinner harn dat nich so knapp as wi un de harn denn ok veelmehr Speelkrom kreegen.Naja,dat wuss ick jo ok vörher un mokt mi nix dorut.Dat weer nu mol so!
Nu weer dat nich mehr lang to „Oldjohrsobend“.
So bi lütten wor de Rummelputt ut de Schlaap holt.(Rummelpott:Ein brauner Tonkrug ,bespannt mit einer Schweinsblase,in deren Mitte ein Stab eingebunden war.Mit nassen Fingern rieb man an dem Stab rauf und runter und ein dumpfer Ton entstand so)
Meis muß de Blas nie spannt un de Stock fastmokt warn,sun keem di dat ganze in`ne mööd.
As dat denn düster wor,trucken wi uns ole Plünnen an un trocken vun Hus to Hus un sungn:
Rummel rummel rutsche,krieg ick nich een Futsche
krieg ick een,denn bliev ick stoon,
krieg ick twee,denn will ick gohn
kriewg ick dree,denn wünsch ick Glück,
dat de Olsch mit de Hotsches dörch de Schoßsteen flücht.
Lüttsche Koken un selten een Stück Schokolad gev dat vör unse Singeree,ok mol een Bumbum,Klütjes,jo dorvun harn wi de Poos vull.
(Klütjes:Die Reste des braunen Kuchenteigs,fast nur noch Mehl,in Rollen gedreht und in Scheiben geschnitten,mit dem Rest des Feuers im Backofen,ja,getrocknet).

Wi Kinner hemm uns freut doröver,nich so as hüt,wo alln`s wechschmeeten ward.

Dannboom plünnern,dat kunn`n wi garnich avtöben.Al de Schokoladenkringel,Appeln un wat suns noch in`ne Boom hang har,kreegen wi Kinner.
De ol Dannboom wur in`ne Schnee steeken un Schneeballs an`ne Asten,so as Kugeln ,fastmokt.
So harn wi so veel Spoß ok mit Schneehöhln un –burgen buun.
Keem`n mit kohle Hannen rin,de bi`t warmwarn so weh deen.
Schlittschoh lopen op de tofroan`n Kuhln?Nee,ick har keen,de weern veel to düer.Wat heff ick de Kinner neid,de wekk harn.Overs ick heff liekes veel Spoß hat.
Wi weern mit so wenig tofreden,un veel glücklicher ,as de Kinner vundaag mit al eern Tünkrom,much ick mol seggn.

Nispuk.